Mientje

'Zuster, heeft u even tijd?' vraagt ze. Eigenlijk niet, denk ik bij mijzelf. Ik ben druk bezig met de medicatie-ronde en wil zo min mogelijk gestoord worden om fouten te voorkomen. Vooral nu ik medicatie moet delen op een afdeling die ik niet goed ken. Normaal gesproken zou ik tegen haar zeggen dat ik na de medicatie-ronde tijd voor haar maak.

Lees meer »

ontslag

ONTSLAG// ‘Zuster, ik verveel me. Ik lig hier maar wat te liggen. Ik ben blij als het etenstijd is, dan kan ik naar het restaurant lopen voor de maaltijd.’ Vertrouwd de vrouw op het bed mij toe. ‘Dat is een goed teken!’ antwoord ik haar. Ze kijk mij onderzoekend aan ‘hoezo? Wat bedoelt u?’ ‘Verveling is één van de eerste signalen dat u begint op te knappen.’ Ze zucht en zegt niets. Op mijn vraag of ik nog iets voor haar kan betekenen schudt ze haar hoofd.

Lees meer »

4 mei iedere dag doden herdenking

4 mei, even voor acht uur in de avond. Ik heb alle bewoners voor de televisie verzameld. De kopjes koffie staan binnen handbereik op de rollators. Ook al moet ik deze avond werken, ik hecht er wel waarde aan om vanavond stil te zijn. En ik vermoed dat de bewoners van de groep deze gedachten ook wel delen. De gemiddelde leeftijd van de bewoners op deze groep is 90 jaar. De bewoners waar ik vanavond voor zorg hebben geen dementie, maar wel behoefte aan structuur omdat ze allemaal een psychische achtergrond hebben. De meeste waren tieners toen Nederland werd bevrijd, een enkeling was al een jonge twintiger. Ik pak mijn kruk en ga met een kop koffie in de hand in de kring zitten.

Lees meer »

even terug naar Pasen zalig pasen

Het is laat op de avond als ik haar naar bed breng. Ze is de laatste op de woongroep, de rest ligt al een dik anderhalf uur op bed. 'Verteld u mij een beetje hoe u geholpen wil worden?' vraag ik haar. 'U zei toch dat u zuster bent? Dan weet u hoe u moet helpen...' antwoord ze. Ik knik 'dat klopt, ik weet hoe ik mensen moet verzorgen en klaar moet maken voor de nacht. Maar ik weet niet wat u prettig vindt en of u bijvoorbeeld nog nachtcrème op wil...' 'hmmm....' ze kijkt bedenkelijk maar laat zich helpen. Af en toe geeft ze een aanwijzing. Als ze op bed ligt in haar nachtjapon vraag ik haar of ik nog iets kan doen. 'U moet nog even blijven tot ik echt klaar ben, dat doen de zusters altijd.' ze maakt een kruisteken en begint te bidden 'Wees gegroet Maria, vol van genade...... ' ik bekijk het aandoenlijke ritueel. Haar tandenloze mond mummelt liefdevolle woorden. Woorden die ze ooit als klein meisje leerde bidden. Na het "wees gegroet" verwacht ik een "onze Vader", maar mevrouw verrast mij door een gebed in eigen woorden tot Maria. Ze dankt voor haar zoon die haar overal naar toe brengt. Ze dankt voor het dak boven haar hoofd en vraagt troost voor de dames die ziek zijn (haar groepsgenoten) . '...en wilt u ook de zusters kracht geven voor hun mooie taak. Dat ze, net als U, gezegende vrouwen mogen zijn. Wees gegroet....' Mevrouw eindigt haar gebed. Slaat een kruisteken en kijkt mij aan. 'Bent u vrij met Pasen zuster?' 'Ja, ik ben vrij...' antwoord ik. 'Dan wens ik u en uw gezin een zalig Pasen.' 'Dank u wel' mompel ik. Op de een of andere manier heeft deze vrouw mij ontroerd. Ik ben blij dat de kamer schemerig is zodat ze mijn ogen niet goed kan zien. Ik slik mijn emoties weg. Ze is zo oprecht en liefdevol. 'U ook een zalig Pasen mevrouw, en welterusten.'

Lees meer »

afscheid

Het is net na 9:45 uur als mijn collega belt ‘Om 10 uur is de uitgeleide, kunnen jullie daarbij aansluiten? Ik weet dat jullie volop in de zorg zitten maar we zouden het zeer op prijs stellen.’ Ik hoef er geen seconde over na te denken ‘natuurlijk sluiten wij aan’ antwoord ik haar. Als het vijf voor 10 is komen van uit alle gangen en trappenhuizen collega’s aangelopen. We laten de zorg heel even voor wat het is. De telefoons gaan op stil. Ipad’s worden respectvol even uit het zicht weggelegd. Daar staan we dan. Netjes op een rij bij de voordeur. Aan de andere kant van de dubbele glazen schuifdeur staat een lichtgrijze rouwauto. De chauffeur staat, met de pet in de hand, te wachten naast de wagen. We fluisteren zachtjes, zolang de familie niet in de buurt is, is dit een “mooi” moment om snel even wat te overleggen. Eén collega houdt de beide gangen in de gaten waar de liften op uitkomen. Af en toe zet ze een stap naar voren om te kijken of er al iets aankomt. De tijd verstrijkt langzaam. De sfeer in het team kun je een soort van “gezellig” noemen. Er wordt zachtjes gelachen, bewoners die voorbijkomen worden gegroet. Een mantelzorger komt wat vragen, waarom ook niet, zoveel personeel bij elkaar… dan moet je als mantelzorger je kans grijpen, nietwaar? Uit ervaring weten we dat de doorgegeven tijd van uitgeleide nooit klopt. Dat kun je ook niet verwachten. Het definitief afscheid moeten nemen van het lichaam van je geliefde kun je nu eenmaal niet afdwingen of versnellen. Dat heeft tijd nodig en dat mag.

Lees meer »

De kat van Cecilia

Als ik de gang op loop zit ze op haar vaste plekje naast de lift. De rollator, waar haar kat op ligt, staat voor haar. Haar kat ligt in een soort nestje van stoffen servetten en handdoeken.

Lees meer »

Kerst gezelligheid met een gek gevoel

Als ik wakker word is de slaapkamer nog donker, ik rek me uit en kijk op mijn wekker. 6:30 uur. Wat is het nog heerlijk vroeg. En dan ineens, als een klein kind, bekruipt me een enthousiast gevoel; het is kerstochtend! Ik word gelukkig van het vooruitzicht van deze dag. Mijn gezin in mooie kleding, kerstontbijt, met elkaar naar de kerstviering in de kerk en vanavond gezellig dineren aan een mooi gedekte tafel. Wat een voorrecht. Met een glimlach denk ik terug aan gisteravond, kerstavond.

Lees meer »