Hallo Allemaal,

Blog vrijwilligers in de zorg

Corona slaat vele gaten.

Het is tijd voor mijn 2de post over hoe ik me voel tegenover het coronavirus. Weer met een foto die daar helemaal niets mee te maken heeft, maar die wel een lach op mijn gezicht tovert.  Daarom heb ik deze foto uitgekozen.

Corona, ondertussen heeft iedereen er wel een mening over. Ik niet, het is er en we hebben er mee te dealen. Maar ik heb wel een mening over hoe mensen er mee om gaan. Nu kan ik meteen terug verwijzen naar afgelopen weekend, of de markt in Den Haag maar waarom? Deze mensen proberen net als u en ik een manier te vinden om er mee om te gaan. Want het is niet niks als je krijgt te horen dat je beter binnen kunt blijven, dat de IC-bedden in een rap tempo gevuld worden door covid19-patiënten. Dus zoek je een manier om toch je boodschappen te kunnen doen, een frisse neus te halen en ga zo maar door. Dat dat dan soms ongelukkig uitpakt is heel vervelend. Wat ik dan niet begrijp is dat je dan toch door gaat met wat je van plan was te doen. Waarom? Wat heb je niet begrepen?

Deze podcast gaat over hoe de ouderen de dag door komen, en wat kun je ervoor betekenen in deze tijd.  Laten we met elkaar ons best doen om de ouderen goed door de dagen heen te loodsen. Laat ook even weten wat je hiervan vindt.

Dit is de Boos Anti Corona over je hersenen en hoe het werkt in je hoofd.  Je hoort hoe je hersenen denken in deze tijd.

Wat betekend het virus voor mij?

Hi, ik ben Elly van Loenen. Ik ben geen vrijwilliger in de zorg, maar werk bij KRO-NCRV voor de Minister van Gehandicaptenzaken. Zoals jullie misschien weten is die Minister van Gehandicaptenzaken: Rick Brink.Wat ik doe is heel veel regelwerk voor Rick, maar ook het organiseren van evenementen en maak ik deel uit van een kleine redactie, die de filmpjes maakt voor de Facebookpagina van de Minister.

Ook ik plaats natuurlijk mijn blog over mijn gedachten over het coronavirus, maar ik bedacht: Ik plaats er een positieve foto bij. Dit om ook terug te kunnen denken aan een fijn moment in mijn leven.

Het is een verwarrende tijd, niet alleen voor mij maar voor de hele wereld. De zon schijnt, de vogels fluiten en zijn druk met nesten maken, de bomen lopen uit maar er dreigt gevaar. Een onzichtbaar gevaar die iedereen in de ban houd. Ik voel de impact. Een paar weken geleden dacht ik nog ‘het zal wel loslopen’. De besmettingen waren ver van mijn bed show. We hadden het erover en deden een beetje laconiek. Helaas is het anders. Ik kijk op dit moment het nieuws en volg de richtlijnen van het RIVM. Want op iedere tv zender zeggen ze wel het zelfde maar toch met een andere lading. Mijn geluk is Dalijk nog naar mijn werk mag. Ik werk in de zorg en daar zijn alle handen nodig. Wanneer ik naar mijn man kijk dan zie ik dat het veel doet met iemand. Hij is ernstig ziek en kan niet meer werken. Normaal heeft hij nog wat sociale contacten en ziet hij onze kleinkinderen geregeld. Nu geen live contacten. Nu ben ik er. Dat is zijn enige contact. En dan gaan mijn gedachtes uit naar alle mensen die alleen zijn. Een mens is nu eenmaal een sociaal wezen. Een arm om je heen, een luisterend oor, gewoon even samen een kop koffie drinken. Dat missen zij allemaal. Ik kom ook nergens, ik ga werken en ga naar huis. Boodschappen eens per week, even snel. Bizar. Op mijn werk is er ook een lock down. Ik werk op een gesloten afdeling. Er mag geen bezoek meer in en onze bewoners mogen niet naar buiten. Althans in de binnen tuin wel maar niet ergens naar toe met hun kinderen. Onze teamleider werkt vanuit thuis en nu zijn mijn collega Zorgcoordinator en ik de spil. Wij lossen nu acute zaken op, coachen onze collega’s door de dag. We spreken met familie door de telefoon om hen op de hoogte te houden van het reilen en zeilen van hun naasten. Ik maak hier en daar een foto en mail deze naar familie. Dit wordt erg gewaardeerd. En op dit moment wordt er getest op Corona. Ik houd mijn hart vast……..

Het Coronavirus grijpt in op ieders leven. Zo ook op de mijne Naast persoonlijke angst, omdat ik met mijn 70 jaar intussen tot de risicogroep behoor, maak ik me zorgen om de gezondheid van mijn geliefden en vrienden. Als babyboomer zou ik dit jaar 75 jaar vrijheid moeten gaan vieren, maar van vieren lijkt geen sprake nu ik zelf ervaar wat het betekent wanneer een groot deel van je vrijheid ontnomen wordt. De bezoeken aan onze 3 volwassen kinderen met hun partners is geminimaliseerd. Mijn vrouw en ik zijn blij met de moderne communicatiemiddelen, waarmee we elkaar goed kunnen bereiken. Onze jongste dochter is met haar vriend op reis door Azië en verblijft in Japan. Ze maken het goed, maar hoe zullen ze terugkomen? Met onze twee kleindochters van 9 en 6 jaar skypen we en af en toe rijden we soms even langs hun huis om ze goedendag te zwaaien. Voor hun ouders, die beiden een verantwoordelijke baan hebben is het lastig om alles in goede banen te leiden. Bepaalde activiteiten kan ik niet ondernemen, zoals 3 keer per week oefenen in de sportschool met medische mijn indicatie en de presentatie van mijn radioprogramma over de zorg bij de regionale omroep. Misschien vind ik nog wel het ergste dat ik een oud-priester niet meer kan bezoeken, omdat hij sinds kort in een verpleeghuis ligt. Hij is jarenlang priester geweest en komt oorspronkelijk uit België. Hij heeft weinig familie en door de crisis kan zijn familie hem vanuit België niet bezoeken. Bezoek is trouwens nu verboden in het verpleeghuis. Bellen lukt de beste man niet meer en ik kan niet anders zeggen dan dat het een schrijnende situatie is. Ik houd me nu veel bezig met mijn site 'Lichtpuntjes' met mijn gedichten en zit gewoon veel thuisWe moeten deze periode zo goed mogelijk zien door te komen in de hoop dat het persoonlijke leed van mensen ten gevolge van de Corona beperkt zullen blijven. Ik wens iedereen sterkte met zijn/haar eigen Corona verhaalHans Cieremans