Corona houd ons nog een hele lange tijd in de houtgreep. In dit gedicht is het mooi verwoord.

‘Ga met hem meein zijn eigen beleving,vraag maar één ding tegelijk.Creëer om hem heeneen vertrouwde omgeving,geef van uw empathie blijk.Ga met hem lopen,ga met hem zingen,hij reageert niet verbaal.Om hem te begrijpen,doe leuke dingen,luister naar zijn lichaamstaal’.

De melodie van het liedje heb je hier

https://www.hanscieremans.nl/2018/11/18/de-kerstsok/

Als mijn geheugen het eens af laat wetenen ik mezelf niet meer ben.Als ik gekweld word door angstig vergeten,als ik jou niet meer herken.Als ik niet meer uit mijn woorden kan komen,als ik soms plas in mijn broek.Als dementie levenszin heeft ontnomen,kom dan bij mij op bezoek.

Onze wens is uitgekomen,‘oud te worden met elkaar’.Maar dat allerlaatste stukjeis voor ons ontzettend zwaar.‘t Heeft ons heel vaak mee gezeten,ook al was er tegenspoed.Maar dat droegen we dan samen,al met al ging het ons goed.

https://www.hanscieremans.nl/2019/04/14/de-hangbrug/

Dit gedicht zegt voor mij precies waarom ik vrijwilligerswerk doe in de zorg. Het zegt precies wat het voor mij betekend.

In haar eigen werk’ lijkheidwil ze steeds naar huis.Zij leeft met angst en is ontheemd,in het verpleegtehuis.

Het gedicht wat ik nu ga plaatsen raakt me. Het is de wens van vele mensen  met dementie, maar helaas is de realiteit anders en kun je niet bedenken hoe de ziekte zich ontwikkelt. Verzorgers en vrijwilligers moeten meebewegen in het proces. Vaak lukt dat goed, maar soms is het zo zwaar, echt waar. Maar daarbij komt dat het het mooiste werk is om te doen. Ik kan het niet meer missen voor geen miljoen. De dagen zitten vol met ik wil naar huis, het is hier niet pluis.