'Zuster, heeft u even tijd?' vraagt ze. Eigenlijk niet, denk ik bij mijzelf. Ik ben druk bezig met de medicatie-ronde en wil zo min mogelijk gestoord worden om fouten te voorkomen. Vooral nu ik medicatie moet delen op een afdeling die ik niet goed ken. Normaal gesproken zou ik tegen haar zeggen dat ik na de medicatie-ronde tijd voor haar maak.
Toch is er iets in haar stem, in haar voorkomen, wat mij triggert en voordat ik er erg in heb antwoord ik: 'Jazeker, wat kan ik voor u betekenen?' De vrouw kijkt opgelucht, ze ontspant ik zie het voor mijn ogen gebeuren. Schijnbaar is er iets wat haar ontzettend bezig houdt. 'Het zit zo, iedereen is hier Katholiek...' begint ze 'Ik niet ziet u....' Ik knik mevrouw bemoedigend toe, ze komt wat dichterbij mij staan 'ik ben protestant en daarom bid ik anders aan tafel voor het eten. Mag dat? Denkt u dat ze daar bezwaar tegen hebben?' vraagt ze. Ik moet er om glimlachen 'ik ben ook protestant...' Mevrouw kijkt mij verbaasd aan 'en ik weet zeker dat niemand er bezwaar tegen heeft dat u wat langer of anders bidt.' Ineens omhelst ze me 'dank u zuster! Wat fijn dat ik mijzelf mag zijn!'
Na het ontbijt houdt een collega van de huiskamer mij staande op de gang. 'Heb jij met Mientje gesproken? Ze had het over een zuster die haar vertelde dat ze zich geen zorgen hoefde te maken...' 'Ja dat klopt, ze stelde mij een vraag over bidden aan tafel, maar waarom vraag je mij dit?' antwoord ik. 'Nou, Mientje bleef aan tafel zitten het hele ontbijt. En dat is vrij bijzonder. Normaal is het voor haar een moeilijk en onrustig moment. Ze staat dan meerdere keren op van tafel of vraagt of ze op haar kamer mag eten. Dus wat je ook hebt gezegd of gedaan, het werkte....' verteld mijn collega. 'Ik luisterde naar mijn gevoel, dat is alles, en stelde haar gerust....'
Reactie plaatsen
Reacties