loslaten

'Zuster, het is bijna zover... Blijft u in de buurt?' Een vermoeide man kijkt me aan. Ik knik en glip achter hem de kamer binnen. Ik blijf in een hoekje stil staan en zwijg. Een paar hoofden draaien om, ogen vol tranen proberen contact te maken. Ik knik hen zwijgzaam toe en aanschouw het ritueel.

Ik zie de handen die jouw handen strelen. Ik zie hun afscheidskussen op jouw voorhoofd. Ik hoor de gesmoorde snikken. Ik zie de mannen hun vrouwen wat dichter tegen zich aan trekken. Zakdoekjes worden woordeloos doorgegeven. Ik zie en voel het ongemak in hun lichaamshouding. 
Jouw zuchten, jouw stiltes, jouw intens diepe ademhaling zorgt voor vragen. Je ogen zijn af en toe open maar kunnen niet meer in deze wereld kijken. 'Zuster, is dit...? Is het nu...?' Ik schudt mijn hoofd en fluister 'nog niet bijna'. 
'Hoort hij ons nog?' 
'We geloven dat het gehoor tot het laatste toe blijft. Je kunt hem alles nog zeggen wat je zou willen...' 
Als vanzelf begint een van je dochters tegen je te praten 'Het is goed Pap, ga maar...' Je zoon verteld je dat je het goed hebt gedaan en dat hij dankbaar is voor jou als vader. Je jongste dochter vraagt aan je of je het nog fijn zou vinden om samen naar je favoriete muziek te luisteren. Zoekend kijkt ze om zich heen alsof ze goedkeuring wil van haar zussen en broers. Maar op dit moment is alles goed. Op dit moment is er geen goedkeuring nodig. Ik sta het dichtste bij de radio en zet deze aan, je favoriete zender is voorgeprogrammeerd, het geluid van violen en pauken vullen de kamer. Je dochter aait je voorhoofd.