AFASIE//
Met tranen in haar ogen staat ze voor me. 'Hoe was zijn dag?' vraagt ze mij. 'Goed' antwoord ik, 'er waren geen bijzonderheden, hij werd goed wakker en heeft het rustig gehad.' 'Hij heeft het over "met zijn drieën", wat zou hij bedoelen denk je?' vraagt ze. Nerveus friemelt ze aan het randje van haar trui.
Op het eerste gezicht lijkt ze een sterke vrouw, altijd rustig en beheerst. Maar nu ik haar, na een paar weken stage, wat beter leer kennen, weet ik dat dit een façade is. In werkelijkheid kan en wil ze de ziekte van haar man niet accepteren. Zij vind dat haar man deel moet nemen aan activiteiten omdat hij anders vereenzaamd. Dat haar man de prikkels vaak niet aan kan gaat aan haar voorbij. Zij vindt dat hij, net zoals vroeger, samen met haar en een kopje thee naar de radio moet luisteren. Want dat deed hij altijd zo graag. Dat hij tegenwoordig net zo lief koffie drinkt en zich niet meer zo lang kan concentreren, heeft ze niet door.
Onopvallend probeert ze een traan weg te vegen. Ze ziet dat ik het zie en krijgt spontaan een kleur. 'Ik kan hem niet meer volgen in zijn woorden,' gaat ze verder 'en dat zeg ik tegen hem, dat hij beter zijn best moet doen om te duidelijk te praten. Maar dan kijkt hij weg en zegt hij niets meer.'
'Ik weet het, het hoort bij de ziekte die uw man doormaakt...' 'Maar de anderen hebben het niet!' valt ze me in de reden. 'Dat klopt, iedereen gaat op zijn eigen manier het proces door, het verschilt per persoon welk gebied in welke volgorde wordt aangetast.' Ze zucht, ik zie vlekken in haar nek staan. 'Wat moet ik dan? Het wordt steeds erger!'
'Uw man wordt niet meer beter, langzaam maar zeker wordt het erger. Soms blijft het even stabiel. Maar dat kunnen we niet op voorhand zeggen... U kunt het beste met uw man meepraten.'
Haar ogen worden zo groot als schotels. 'Moet ik liegen tegen mijn man? Ik heb nog nooit gelogen...dat kan ik niet.' Ik glimlach geruststellend 'u hoeft niet te liegen, u herhaalt gewoon een woord wat u wel duidelijk kunt verstaan of begrijpt. Meer doet u niet. Dus bijvoorbeeld als hij zoals daarnet aan vroeg "met zijn drieën?", dan herhaalt u "Met drie?", begrijpt u? Zo geeft u uw man het gevoel dat hij gehoord wordt in zijn verhalen en zo heeft u oprechte aandacht voor hem. Het zal u beiden niet meer zo frustreren denk ik'. Ze knikt begrijpend 'Ik wil het wel proberen, maar ik weet niet of ik het kan.' 'Probeer het maar, het is wennen, maar het komt echt goed' moedig ik haar aan.
Niet veel later loopt ze gearmd met haar man over de afdeling. Meneer verteld in zijn eigen woorden een verhaal met bekende klanken en inhoudsloze woorden. Dan hoor ik haar zijn woord herhalen 'morgen weer' zegt ze. Meneer vervolgd zijn verhaal. Ze slaakt een zucht van opluchting en haakt haar arm nog iets steviger in die van haar man.
Reactie plaatsen
Reacties