LAATSTE KERSTMIS//‘Lust u warme chocolademelk?’ vraag ik haar. Het is stil. Geen reactie. Ze staart voor zich uit, ze lijkt verzonken in haar gedachten. ‘Lieske, lust u warme chocolademelk?’ vraag ik haar nog een keer. Zachtjes raak ik haar arm aan. Ze schrikt even. Een vage glimlach tekent zich op haar mond. ‘Zei u iets zuster? Ik was even in gedachten…’ ‘Dat merkte ik inderdaad, ik vroeg of u warme chocolademelk lust?’ ‘Graag zuster’, antwoordt Lieske.

Na het avondeten en de koffie, rond een uur of acht, veranderd er wat op de woongroep. De twee heren die tijdens de warme maaltijd steevast fel op elkaar kunnen reageren, delen namelijk een gezamenlijke hobby.

14.30 uur, daar is hij weer, stipt op tijd. Net zoals iedere dag komt hij zijn vrouw bezoeken die bij mij op de woongroep woont. Mw Arends is een lieve vrouw met een jong uiterlijk. Ze is altijd correct, ze zal nooit zomaar gaan huilen of boos worden. Zelfs niet nu ze de ziekte dementie heeft. Meneer en mevrouw Arends hebben altijd een goed leven gehad. Ze hadden een groot sociaal netwerk, ze gingen met regelmaat naar het theater of dineren in een restaurant. Helaas kwam aan die mooie tijd een einde toen mevrouw Arends begon te dementeren. Meneer heeft er alles, maar dan ook echt alles, aan gedaan om zijn vrouw thuis te kunnen houden. Maar het brak hem op, de nachtelijke onrust van zijn innig geliefde vrouw, zorgde er bijna voor dat hij zelf er aan onder door ging. En daarom kwam ze bij ons. Nu woont mevrouw Arends op een woongroep met nog 5 andere vrouwen die, in meer of mindere mate, dementie hebben.

Zuster Wendeline heeft een filmpje gemaakt op haar facebook. Ik vind dat we daar veel van kunnen leren.

'Oh, dus jij werkt in de ouderenzorg? Dan was je vast veel blote billen ...' Dit is echt een van de standaard reacties die ik krijg als ik antwoord heb gegeven op de vraag: 'Wat voor werk doe je?' Soms tref ik zelfs iemand die beweert dat iedereen ons werk kan doen 'Het is toch bijzonder dat je drie jaar naar school moet om billen te wassen en mensen te voeren.' Meestal heb ik de neiging om dit soort mensen te lynchen... Maar omdat ik ooit heb beloofd om mensen geen opzettelijk pijn te doen of te laten lijden, leg ik geduldig uit dat je wel degelijk geschoold moet zijn voor ons werk.

De zomervakantie komt eraan. Ik tel mijn diensten af naar naar drie heerlijke weken vrij. Ons zomerrooster zit goed dicht. Iedereen draait wat extra diensten zodat elke collega op vakantie kan. Daar hebben we allemaal mee ingestemd. Eerlijk is eerlijk, er moet niemand ziek worden. Dan hebben we wel een "probleem".

VECHTERSBAZEN// Het is kwart over zeven en we zijn net klaar met de overdracht als Arie en Wim gearmd bij het kantoor komen. Beide heren zitten onder het bloed. Bij Wim stroomt het bloed uit zijn neus en bij Arie zie ik bloed uit zijn mond komen. Op de nachtkleding van de mannen zitten flinke rode vlekken. 'Wat hebben jullie gedaan?', roepen als mijn collega's door elkaar heen. Onze broerder Fred is wat doortastender. 'Daar komen we straks wel achter, ik verzorg Wim. En Wendeline, neem jij Arie mee?' Als ik met Arie naar de badkamer loop om hem te verzorgen, zie ik een spoor van bloed door de gang naar de huiskamer toe. Ik vraag mezelf af wat er toch gebeurd kan zijn.