laat me, laat me maar gewoon gaan

Gepubliceerd op 17 augustus 2019 om 14:21

Laat me, laat me maar gewoon gaan’.

๐Ÿ˜” ๐•๐š๐ง๐š๐Ÿ ๐๐ž ๐›๐ž๐ ๐ซ๐š๐ง๐ ๐ค๐ข๐ฃ๐ค ๐ข๐ค ๐ก๐š๐š๐ซ ๐š๐š๐ง ๐ฆ๐ž๐ญ ๐ž๐ž๐ง ๐ก๐จ๐จ๐ฉ ๐ฅ๐ž๐ฎ๐ค๐ž ๐ก๐ž๐ซ๐ข๐ง๐ง๐ž๐ซ๐ข๐ง๐ ๐ž๐ง ๐๐ฐ๐š๐ฅ๐ž๐ง๐ ๐ข๐ง ๐ฆ๐ข๐ฃ๐ง ๐ก๐จ๐จ๐Ÿ๐. ๐ˆ๐ค ๐ค๐ข๐ฃ๐ค ๐ง๐š๐š๐ซ ๐ก๐š๐š๐ซ ๐ฆ๐ž๐ญ ๐๐ž ๐ฐ๐ž๐ž๐ญ ๐๐š๐ญ ๐๐ข๐ญ ๐ฐ๐š๐š๐ซ๐ฌ๐œ๐ก๐ข๐ฃ๐ง๐ฅ๐ข๐ฃ๐ค ๐๐ž ๐ฅ๐š๐š๐ญ๐ฌ๐ญ๐ž ๐ค๐ž๐ž๐ซ ๐ข๐ฌ. ๐Ÿ˜”

Van haar ontving ik een paar jaar geleden de naam ‘de ondeugd’ gelukkig wel in positieve zin. Ik mocht haar alles vertellen, vragen en zeggen. Samen hebben we heel wat afgelachen, maar ook echt een traantje gelaten.

 

Nu is ze op, heeft ze het langer vol gehouden dan we ooit zouden denken. Boven op haar hand, met de scheve wijsvinger waar we altijd grapjes over maakte, leg ik die van mij. Haar oogleden zijn zwaar maar met veel moeite opent ze deze toch. Een kleine glimlach siert haar gezicht als ze mij aankijkt.

‘Fijn dat je er bent ondeugd’. ‘Ik ben ook blij om u te zien!’ Zonder woorden kijken we elkaar een poosje aan. Uit haar rollator tas pak ik het boekje dat wij samen gemaakt hebben een paar jaar geleden. Samen bladeren we er langzaam doorheen en maken nog grapjes en praatjes over de stukken die er in zitten. Op de laatste bladzijde zit de tekst van een liedje van Ramses Shaffy.

Ik lees de eerste woorden en ze zingt zachtjes met mij mee. Haar ogen vallen langzaam dicht maar stoppen met zingen doet ze niet. ‘Laat me laat me mijn eigen gang maar gaan. Weetje ondeugd? Laat me, laat me maar gewoon gaan’.
Ik geloof het.. ‘het is goed geweest laat me, laat me maar gaan.’ Zachtjes zingt ze verder tot het het volgende couplet.

‘Ik zal m'n vrienden niet vergeten
Want wie me lief is blijft me lief, maar laat me laat me nu maar gaan’

Ik slik een keer, ik kan haar niet helpen maar ik gun haar zo de rust. De rust om te berusten in het leven dat ze heeft geleefd. Binnensmonds blijft ze de zin herhalen. Haar leven is geleefd maar haar lichaam geeft het nog niet op.

Zachtjes druk ik een zoen op haar voorhoofd. Het gaat je goed lieverd.. ‘Dag mijn ondeugd’ onze handen glijden langzaam uit elkaar. En als ik de deur uit stap hoor ik nog een keer: laat me, laat me nu maar gaan.

@dewerelddoorde ogenvaneenzuster

https://www.facebook.com/De-wereld-door-de-ogen-van-een-zuster-298099067451766/

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.