Zorgen ook thuis

Weer fietsen ze weg. De tas op de rug en meteen druk pratend met vrienden en vriendinnen,
Lachen, roepen over straat. Geen vuiltje aan de lucht. Geen groter zorg dan of hun mobiele bundel wel toereikend is en of ze wel of geen lesuitval hebben.

Ik blijf achter en kijk ze na.
De vakantie is al even voorbij en met nu 2 kinderen op het voortgezet onderwijs is het drukker dan ooit.
Introductie, kamp, nieuwe lessen, hobby’s die weer starten, huiswerk, sociaal leven (al dan niet online), bijbaantjes en dan nog zeurende ouders.
Ik begrijp goed dat het veel is. En toch ontkom je er niet aan om als ouders erin mee te gaan.
Wegbrengen en ophalen, afspraken maken, helpen, sturen en uit ruzies blijven. Zorgen dat iedereen krijgt wat nodig is en meeneemt wat moet.
Het leven is een achtbaan en zoals ze nu daar fietsen gelukkig een fijne achtbaan.

Maar wat voor de kinderen die iets mankeren? Die geen ouders hebben die ze helpen ongeacht ergernissen en andere puberzaken.
Kinderen die het vermogen niet hebben voor zichzelf op te komen.
Ik heb het zien gebeuren. Het uitsluiten, uitlachen en samenspannen tegen 1.
Met afhangende schouders zie ik haar nog weglopen van het schoolplein. Niet begrijpend waarom juist zij nu weer het slachtoffer is van getreiter. Niet in staat zichzelf te verdedigen.
Sommige kinderen zijn pijnlijk alleen.
Alleen met hun aandoening, alleen met hun problemen.
Misschien thuis warm beschermd. Maar als ouders kun je ze niet de hele dag beschermen door ze aan de hand mee te nemen.
Of juist thuis ook niet beschermd doordat ouders zelf verdrinken in de gejaagdheid van alledag.

Ik steek mijn arm in de lucht als groet als ik zie dat mijn zoon nog even steels achterom kijkt.
Een kus krijg ik niet meer, maar hij voelt gelukkig mijn blik die op hem rust als hij het meisje met de afhangende schouders aanspoort terwijl ze samen met een groepje andere luidruchtige pubers naar school fietsen.

Mijn dochter sluit aan bij haar vriendinnen en bekijkt haar broertje met een misprijzende blik zoals alleen een oudere zus dat naar haar vervelende broertje kan doen.
Met z’n drieën giebelend fietsen ze weg.
Ik zie mijn zoon afstappen en omdraaien. Met grote gebaren en een hoop bravoure komt hij terug rennen, de fiets aan de hand:” tablet vergeten” roept hij en voor ik het weet rent hij naar binnen.
Het meisje met de afhangende schouders komt dichterbij en ondertussen sluiten er wat vrienden aan. Al hoi roepend begroeten ze mij en het meisje.
Onze jongste komt weer naar buiten stormen en springt op zijn fiets. Het hele groepje draait om om eindelijk weg te fietsen.
Ineens voel ik een bankschroef om mijn nek en beland een ongelukkig geplaatste natte kus op mijn oor. “Tot straks mam”, roept hij nog. En ondertussen dat ik voor de 2e keer naar hem zwaai knipoog ik naar het meisje wat het tafereeltje af heeft staan kijken.
“Jij ook fijne dag meiske”, zeg ik tegen haar.
Ik zie haar rug rechten, ze glimlacht tegen me en fietst dan snel achter het groepje aan.

Het leven valt niet mee voor veel pubers. Maar als volwassene kun je veel bereiken met wat humor en een warme glimlach.
Kijk iedere dag om je heen. Je kunt iemands dag mooier maken door een klein gebaar.

Natasja Hendriks
Ps Zorg met het hart, alhoewel dit verhaal niet echt over de zorg gaat, gaat het wel over zorgen voor elkaar, zo belangrijk.
Moet je nog werken, zorg goed voor je mensen en met het hart, maar zorg ook ook goed voor je collega’s en jezelf.