Wereld alzheimerddag

💚💙𝗪𝗲𝗿𝗲𝗹𝗱 A𝗹𝘇𝗵𝗲𝗶𝗺𝗲𝗿 𝗱𝗮𝗴 💙💚

Met langzame stappen loop ik naar de grote dichte deur. Er staat een mooi pad op afgebeeld, met bomen en gele boterbloempjes. Ik zou het liefst doorlopen om even dat pad te bewandelen en rust te zoeken.

Ik schud mijn hoofd en toets het jaartal omgekeerd in en sluit af met een hekje. Met een klein vaartje slaat de deur open. Ik neem een aantal stappen, draai me nog 1 keer om en zie hoe de deur met een flinke klap weer op slot schiet. Met een brok in mijn keel stap ik de auto in.

Achter die deur wonen 22 mensen. Ik kom daar slechts op bezoek in hun huis om voor deze mensen te zorgen. Soms zien ze me graag en soms krijg ik uit het niets een krabbel of een snauw.

Deze mensen leven met de ziekte dementie. Ze hebben het.. Echt niet om gevraagd maar gewoon gekregen. Vermoeiend en angstaanjagend.

Kan je het je voorstellen? Als je vergeet hoe de mensen heten waar je veel van houdt, laat staan dat je niet alleen de naam maar heel de persoon vergeet?

Elke keer brokkelt er een stukje uit je geheugen, wie je bent, wie je was..

Kan je het je voorstellen?
Dat er een stapel kleren voor je ligt en je niet weet in welke volgorde je het aan moet trekken? Laat staan dat je niet eens meer weet wat aankleden is?

Achter die deur zie ik een hoop gebeuren. Iedere stap, vaak zijn ze achteruit, leven wij mee. Als we er niet bij waren lezen we ze terug. We missen niets.

Kan je het je voorstellen?
Dat je in een huis komt waar alles nieuw is? Niet alleen de spullen maar waar je ook de mensen niet kent?

Soms denk ik het te voelen, de onmacht, de pijn, de hulpeloosheid en de woede. Natuurlijk kan ik in geen zinnen vertellen wat ze precies voelen en meemaken.

Maar als ik iemand met bijvoorbeeld jong dementie over de gang zie lopen. Met het hoofd gebogen, een moedeloze indruk langzaam op weg naar nergens.. De pyjama broek nat. Prikken mijn ogen toch heel hard.

Kan je het je voorstellen?
Dat je moet plassen. Je het al heel lang opgehouden hebt?
Laat staan dat je het toilet niet kan vinden in 'je eigen huis'.
Dat je niet meer weet wat te doen en het dan maar laat lopen.
Dat je daarna niet meer weet wat er is gebeurd? Dat als iemand aan je vraagt of ze je even zal helpen je je maar moet over geven? Terwijl je je ongelofelijk schaamt..
Zucht..

Jaa ik denk het soms, dat ik het me kan voorstellen.

Ik leef me in hoe het thuis had moeten zijn, hoe een echtgenoot of kind dit had moeten doen. Die gezien zou moeten hebben hoe de ziekte slopend was en steeds meer wordt.

Ik draai mijn sleutel om en zet de muziek aan. Ik laat mijn koppeling opkomen en geef een beetje gas, zonder er over na te denken rij ik naar huis.

Kan je het je voorstellen? Dat je niet meer weet hoe dat een auto werkt? Laat staan dat je de weg naar huis nog kan vinden...?

Zoekend naar je zelf, helemaal kwijt zoals je was. Je vriendelijke lach, geduld, creativiteit, of zorgzaamheid. Ieder zo zijn karakter trekken, maar deze zijn al een poos vervaagd.

Kan je het je voorstellen?
Probeer het maar gewoon eens..

Ik doe mijn sleutels in het slot van de voordeur, stap naar binnen en strompel de trap op, ik laat mij langzaam op het bed zakken. De dag loopt langzaam nog even voorbij.

Kan je het je voorstellen? Dat je niet meer weet wat je die dag hebt gedaan laat staan 10 minuten nog hiervoor..

Of dat je deze zinnen van dit verhaal leest en eigenlijk niet weet wat er stond?

Laat staan... Dat je deze ziekte had... Hoe, hoe zou jij je voelen??

#wereldalzheimerdag #zorg #dementie @zorgmethethart

@dewerelddoordeogenvaneenzuster

https://www.facebook.com/298099067451766/posts/463530560908615?sfns=mo

Ps Zorg met het hart; Sta niet alleen vandaag stil bij Alzheimer maar alle dagen. Ook bij de andere vormen van dementie. Heb begrip voor de mens en ben er gewoon......

Maak je het van dichtbij mee dan lees je veel herkenning, kom je er niet mee in aanraking dan begrijp je het een klein beetje na het lezen van dit mooie stuk van Eva. Dank voor het opsturen.
Mirjam Weber