zuster ik ga naar mijn moeder toe

Zuster, mijn moeder wacht, ik ga naar mijn moeder toe
Ik zit op de woning als ik mw v weer hoor zeggen dat ze naar haar moeder moet, omdat zij voor haar mag koken want dat kan moeder niet. Ze staat op, pakt haar rollator en loopt naar de voordeur van de woning. Ze maakt de deur open en loopt de gang op.

Bewoners die bij ons weglopen hebben een alarm om zodat de buitendeur niet open gaat als ze in de sluis komen. Mw heeft dat ook, daarom mogen de mensen gewoon lopen bij ons door het huis.

Na een paar minuten hoor ik alarm op de telefoon. Bewoner in sluis. Ik zeg tegen mijn collega dat ik wel even ga kijken en ik rijd naar de sluis. Daar heeft net een andere collega haar al weg gehaald bij de sluis, maar de onrust zie ik in haar ogen. Ze snikt, dat raakt me Ze is ook al buiten adem van het lopen. We lopen samen naar een stoel waar ik naast haar ga zitten, ik pak haar hand vast  en we raken in gesprek.

Ze zegt: ik moet naar mijn moeder toe. Ze woont in de willigenstraat en ik loop daar naartoe. Ik zeg tegen haar: zover kun je toch niet lopen. Het is wel heel ver, dat gaat je niet lukken. Dan kun je toch een taxi voor me bellen. Taxi’s komen hier niet, lieverd. Waarom komen mijn jongens me niet ophalen, je kunt hier ook helemaal niets. De jongens moeten werken en je zoon heeft geen auto want die heeft zijn vrouw mee om te gaan werken. Oja, dat is waar. Ik zeg: Kom we gaan terug naar de woning en dan bellen we je zoon om te vragen of hij je komt halen. Ze is helemaal buiten adem, als ze besluit om toch maar met me mee te gaan.

Eenmaal terug op de woning gaat ze in haar stoel zitten en krijgt ze een kop koffie. De storm is weer gaan liggen.

Dit is een situatie die iedere middag voorkomt. Je hebt engelen geduld nodig. De ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keer. Maar door haar uitleg te geven dat het echt niet meer lukt om zover te lopen en dat haar jongens aan het werk zijn lukt het om haar uit de situatie te halen. Op een gegeven moment ziet ze in dat het niet kan en loopt ze mee terug. Maar, het moment dat het mij even later dan is gelukt, geef ik mezelf een schouderklopje en ga ik weer verder met mijn werk.