Toen ik wist dat ik begeleid zelfstandig ging wonen, wilde ik graag een Hulphond om zo nog zelfstandiger te kunnen zijn. En die Hulphond was al in mijn leven toen ik in 2010 eindelijk in mijn woning kon gaan wonen. Maar mijn hond Don was toen nog een paar maanden oud en woonde officieel nog bij een gastgezin. Dat waren mijn ouders. En een jaar later op 4 april 2011, is Don officieel mijn Hulphond geworden en bij mij komen wonen. Dat vond ik een heel bijzonder en speciaal moment want mijn droom kwam uit! Maar eigenlijk hadden wij een beetje gesmokkeld want Don had toen al een nachtje bij mij geslapen. Dit om de spanning er wat af te halen en om alvast te wennen aan het feit dat Don echt bij mij ging wonen. Maar ik was daar dan ook echt wel aan toe. Want ik kreeg Don toen hij zeven weken oud was en wij hadden vanaf het eerste moment dat wij elkaar zagen, al een band met elkaar. En die band is met de dag alleen maar hechter geworden. Don die was in dat eerste jaar dat ik op mezelf woonde ook al veel bij mij om te trainen. En het werd steeds moeilijker voor mij, als hij dan na een paar uur weer naar mijn ouders ging.
Don is een Golden doodle. Dat is een kruising tussen een golden retriever en een poedel. Don is inmiddels bijna tien jaar oud en een hele lieve, vrolijke hond met heel veel energie en werklust. Mijn moeder heeft hem voor mij getraind. Mijn moeder zat toen in dat werk en zo ben ik dan ook aan Don gekomen. Maar eigenlijk hebben Don en ik ook een hoop met zijn tweeën gedaan. We zijn namelijk uitgegroeid tot een echt team samen. Ik heb Don dan ook veel taken zelf aangeleerd en nog doe ik dat als het nodig is. Zo heb ik hem geleerd om de was in de was machine te doen en ook om lades of de koelkast dicht te duwen. En ik heb hem geleerd om de post uit mijn brievenbus te halen. Ik heb hem geleerd voorwerpen in mijn woning aan te geven, zoals een kussen voor achter mijn hoofd, of een afstandsbediening van de televisie. Verder kan Don de was ook uit de wasmachine halen. De koelkast en lades opentrekken, mijn sokken en kleding uittrekken. En als ik iets laat vallen, raapt hij het voor mij op. Ook voelt hij mijn lichaam goed aan. Ik heb veel pijn in mijn lichaam, wat zich soms resulteert tot pijnaanvallen. En Don voelt al ver van tevoren aan, dat ik pijn ga krijgen. Zelf hoef ik dan nog niks te merken. Hij gaat dan zitten en blijft naar mij kijken. Een paar uur later kan ik dan meer pijn of een pijnaanval hebben. Dit is hem overigens niet aangeleerd, hij doet dat uit zichzelf. Dat geeft mij een heel fijn en rustig gevoel. Door zijn hulp en aanwezigheid, zorgt hij ervoor dat ik minder afhankelijk ben van de mens en dat vind ik heel fijn. Want op mensen moet je wachten of die hebben hun mening klaar en een Hulphond is er gewoon 24/7 voor je, omdat hij je hoe dan ook liefheeft.
Ik zie Don dan ook meer als mijn beste maatje. Ik kan namelijk altijd op hem rekenen en op hem leunen. Wat Don voor mij betekend is niet te beschrijven. Ik zeg weleens dat hij mijn goudklompje is maar dat is nog te zacht uitgedrukt. Hij verrijkt letterlijk mijn leven en maakt het een stuk aangenamer. En het is elke dag weer een cadeau om voor hem te mogen zorgen, want dat doe ik met al mijn liefde. Ik hoop dat ik dat dan ook nog heel wat jaren mag blijven doen!
Mariska
Reactie plaatsen
Reacties