Ze heeft al meer dan 10 jaar dementie. 10 jaren waarin ze de meest moeilijke tijden in haar leven heeft moeten overwinnen. Wat heeft ze gevochten, wat is ze boos, geagiteerd, verdrietig, dwars, en zorg mijdend geweest. Al haar zelfstandigheid, haar eigen regie en eigen(aardige) zin, een leven leiden hoe ze het zelf wilde, wat zo ontzettend belangrijk voor haar was, raakte ze stukje bij beetje kwijt door de dementie. En dat gaf strijd, heel veel strijd, zeker ook de eerste jaren in het verpleeghuis waar ze kwam wonen toen het thuis écht niet meer ging.
Ik heb haar leren kennen toen ze kwam wonen in de woning waar ik toen ook werkte als zorgmedewerker . Een kleine, razendsnelle, dame die door haar snelheid en sterke wil, regelmatig “ontsnapte” en door haar doorzettingsvermogen en intelligentie onder andere bekend stond als de “code kraker”.
Haar zorg mijdend gedrag en haar voortdurende verzet, gaven de zorgmedewerkers behoorlijk wat kopzorgen. Het valt dan ook niet te beschrijven hoe blij we waren toen het na twee jaar bij ons wonen, lukte om haar (met muziek, verleiding enz.) onder de douche te krijgen! En wat was ze zelf na de douche heerlijk opgefrist en zó trots dat ze lekker rook!
We hadden geen van allen gedacht dat haar verzet ooit nog over zou gaan. Het zat niet in haar aard om de regie uit handen te geven en haar zelfstandigheid en zelfredzaamheid had ze zo hoog in het vaandel staan, dat we niet hadden gedacht dat ze dit ooit los zou kunnen laten. Maar ach door een (vermoedelijke) Tia, of herseninfarct ging ze ineens met sprongen achteruit. Ze kon niet meer goed uit haar woorden komen, haar mobiliteit verminderde sterk, en ook leek haar “harde” kant een slag “gedraaid” te zijn. Wat we nooit hadden kunnen denken gebeurde wel, haar verzet verdween, ze ging genieten van persoonlijke aandacht, ze kwam in een rolstoel terecht, én werd gek op poppen en knuffels. Ze kon intens genieten van muziek, werd steeds immobieler en vermoeider en lag steeds meer in bed. Niet dat ze dat erg vond, nee ze lijkt een heel tevreden bestaan te leiden, al vinden wij als “buitenstaanders” het behoorlijk moeilijk om het als een zinvol bestaan te zien.
Ik bezoek haar nog steeds, ook al werk ik niet meer in het verpleeghuis waar zij woont. Mijn relatie met haar is ook niet meer professioneel en ben een klein beetje haar mantelzorger geworden. Door haar heb ik een fijne vriendin (haar echte mantelzorger en contactpersoon) ontmoet, en we zeggen dan ook wel eens tegen elkaar dat ze er daarom misschien nog is, om ons bij elkaar te brengen!
Vanwege de Corona tijd heb ik haar een half jaar niet kunnen bezoeken, en een poosje terug was het zover dat ik samen met mijn vriendin op bezoek mocht.
Ze lag in bed, ze sliep als een roosje. Zachtjes ben ik op de rand van het bed gaan zitten, en heb ik haar haren gestreeld. Ze is nu zover in haar dementie (verzonken fase van beleving) dat ze eigenlijk het niveau van een baby heeft. Ze slaapt, eet, plast en poept en slaapt….Af en toe komt er nog een klank of woord uit haar mond, maar meestal ligt ze voor zich uit te staren of te slapen. Ze zit ook nog wel eens een poosje op in de rolstoel en eet goed, ze doet reflexmatig haar mond open wanneer hier iets eetbaars voor gehouden word. Ze reageert dan ook bijna alleen nog maar op lichamelijke aanrakingen of prikkelen van zintuigen.
Langzaam word ze wakker, een kleine glimlach (haar ogen nog gesloten) en ik ga voor haar zingen. Haar ogen gaan verder open en lijken me aan te kijken. Ik wrijf mijn neus tegen haar neus (dat was ons spelletje wanneer ze nog niet zo ver “weg “ was). Ze reageert, haar glimlach word breder en ze kijkt me intens aan. Wanneer ik met mijn neus in haar nek kriebel, lacht ze zowaar hardop en ze kijkt me aan met een gelukzalige lach. Ik smelt…..een half jaar heb ik ze niet gezien en dan krijg ik deze reactie! Is het niet onbetaalbaar!? Misschien doet het haar denken aan haar moeder, die vroeger in haar nek kriebelde, het maakt niet uit wat ze denkt, ze is echt een moment gelukkig, dat straalt er van af.
Later ligt ze met intense aandacht te luisteren naar muziek uit mijn mobiele telefoon, zo intens dat er tranen in haar ogen verschijnen. Kun je begrijpen dat mijn vriendin en ik allebei ook met tranen in onze ogen zitten?
We zeggen na ons bezoek; wanneer dit het laatste bezoek is, dan is het goed!
Wat een toegift, wat een moment met een dikke gouden rand!
https://marietopzorgavontuur.jouwweb.nl/
Reactie plaatsen
Reacties