Al eerder heb ik een blog geschreven over wat betekend het virus voor mij? Hier een soort van vervolg op deze blog. Zomaar wat hersenspinsels van een verzorgende in Coronatijd.
We zijn inmiddels een goede week verder en wat is er dan ook weer veel gebeurd! Het thuisonderwijs is verlengd tot in ieder geval na de mei vakantie. Ook de maatregelen blijven nog van kracht tot eind april en daar valt ook het bezoekverbod van verpleeghuizen onder.
Natuurlijk had ik dat ook wel een verwacht, maar ik ben ook maar eens mens en had me vastgeklampt aan een sprankje hoop. Misschien mogen de scholen voor halve dagen open, misschien toch een versoepeling van bezoek? Nee, dat was duidelijk niet het geval. En ondanks dat je er rekening mee houd, viel het me toch tegen. Vind ik het dan zó erg om mijn kinderen thuis te moeten lesgeven? Ja en nee. Ik ben geen juf en ik merk dat mijn lontje soms best kort is, maak me zorgen om 1001 dingen en dan ook nog les geven, ik merk dat het me de laatste week behoorlijk opbreekt! En echt, mijn kinderen zijn fantastisch hoor ze doen het prima maar naast mijn werk in het gezin, wil ik een goede verzorgende zijn in het verpleeghuis. En dat vraagt op dit moment echt wel iets meer energie dan anders, vooral mentaal. Daar kan ik dan eigenlijk niet ook nog eens een baantje als juf bij gebruiken! Tuurlijk ben ik ook blij om mijn kinderen en mijn man gezond en wel thuis te hebben, maar wees eerlijk, net wat mijn dochter schreef naar haar juf, ik ben ze ook gewoon af en toe een beetje zat!
Al eerder schreef ik dat ik deur praktisch niet uit kom, dan alleen van en naar mijn werk. Om vooral niet ziek te worden, probeer ik wat beter voor mezelf te zorgen. Zou het nogal wat vinden om bijvoorbeeld door een verkoudheid niet naar mijn werk te mogen. Hier ben ik zo op gebrand dat ik me erop betrapte met een winterjas naar het werk te gaan terwijl het buiten over de 20 graden was! Tja soms moet ik een beetje leren loslaten, maar dat is nogal een ‘dingetje” voor mij…
Meestal heb ik een nogal volle agenda naast het werken in mijn gezin en de 24 uur per week in het verpleeghuis. Was eigenlijk altijd wel met ‘iets’ bezig. Vrijwilligerswerk in een kringloopwinkel en coördineren van vrijwillige thuishulp enz. Dat valt allemaal weg, dus ook mijn wereld is een stuk kleiner en eenzijdiger geworden.
Maar dat heb ik graag over voor de kwetsbare mensen voor wie ik mag zorgen. Mocht ik Corona krijgen dan weet ik in ieder geval dat ik er alles aan gedaan heb om het risico zo klein mogelijk te houden.
Ik werk met kwetsbare mensen, ik noem het “mensen van de dag”. Dit gaat op voor zo’n 90% van de bewoners, mensen die zo kwetsbaar zijn dat ze zomaar “ineens” het leven kunnen verlaten. Dan kan een besmettelijk Noro- virus een griep epidemie, of een hete zomer ed, geven dat er op een afdeling of instelling soms de bewoners als “domino” steentjes omvallen.(wat ik geheel respectvol bedoel hoor). Kun je nagaan wat er kan gebeuren wanneer er Corona in “huis” komt! Wonen in een verpleeghuis op een psychogeriatrische woning, is voor alle bewoners eigenlijk de palliatieve fase van hun leven. Ze “verhuizen” maar 1 keer meer, het hiernamaals. En alle zorgmedewerkers proberen die laatste fase zo goed en zo kwaad als het kan, op de meest belevingsgerichte manier (tenminste zo werkt het gelukkig bij de instelling waar ik werk)te begeleiden.
En ja, daar maak ik me wel zorgen om, in hoeverre komt de belevingsgerichte zorg in het gedrang wanneer er Corona op de afdeling komt? Kunnen we dat dan nog wel? Of gaat de druk zo oplopen wanneer er meerdere zieken komen, dat we als robots, ingepakt als marsmannetjes, enkel geroutineerd en klinisch “zorg” kunnen geven?
Ach, en wanneer ik hier aangekomen ben met mijn gedachten, geef ik mezelf een spreekwoordelijke schop onder mijn kont en roep ik mezelf tot orde. Want het is altijd al leven met de dag, maar dat geldt nu alleen nog maar meer. Het heeft geen zin om een beetje koffiedik te kijken, de toekomst is onzeker maar ik weet ook dat we goed voorbereid zijn. We weten wat we doen moeten wanneer het zover is en tot die tijd genieten we van al het goede.
En wat heeft dan de Corona crisis voor positieve dingen opgeleverd? Nou eerst en vooral zijn we (het verpleeghuis waar ik werk ) nu nog Corona vrij, en dat is iets waar ik elke dag die we krijgen dankbaar voor probeer te zijn.
De samenhorigheid onder het personeel en de leidinggevenden is nog nooit zo gevoeld als nu. Ook het vertrouwen in elkaar en de samenwerking, de transparantie in de communicatie enz. voelt als 1 man tegen Corona!
De bewoners worden getrakteerd op kaarten, tekeningen, lekkere traktaties, bloemen, optredens enz. Wij als personeel worden ook niet vergeten. Wij krijgen handcrème, smoothies, vers fruit, salade, chocolade én dagelijks complimenten en berichten die ons het hart onder de riem steken.
Een van mijn grote liefdes in mijn leven, is het zorgen voor, met en rondom mensen die dementie hebben. Dus ik heb geluk, ondanks de Corona crisis kan ik blijven zorgen voor deze kwetsbare mensen.
Iets met tel je zegeningen!
#SVRZ #samentegencorona #houdmoed
Reactie plaatsen
Reacties