De eerste Media dag

Een hele tijd geleden kreeg ik een mailtje voor een Media dag in Hilversum vanuit de minister van Gehandicaptenzaken. Daarin stond dat ik op 11 januari werd verwacht in hilversum. Als ik er zin in had mocht ik mezelf opgeven. Niet lang daarna schreef ik een mailtje dat ik graag deel wilde nemen. Als je dat doet kan ik je vertellen gaat er van alles door je heen. Ik had me aangemeld en kon niet meer terug.
Zoals ik mezelf een beetje ken, maak ik me gelijk druk over alle zaken die mensen wel herkennen. Hoe kom ik er? Kan ik wel naar de wc? En nog meer van dit soort vragen spookte door mijn hoofd. Eenmaal thuis en ik besprak gelijk welke beren ik op de weg zag. Dat komt wel goed, zei ze. Ga nu maar eerst eens genieten van wat je mag gaan doen. De rest komt later. Oke mam.

Hierna verschoof het een beetje naar de achtergrond en ging het leven gewoon weer verder.

Afgelopen week kwam het ineens dichterbij. Ik heb deze week gewoon nog gewerkt. De hele week niets aan de hand, tot vrijdagavond. De paniek sloeg toe.  Mijn hoofd werd onrustig als in: Hopelijk gaat alles goed, maar waarschijnlijk komt de taxi te laat of maakt hij een hele omweg, wat moet ik met mijn haar. Ik vind toch als ik de eerste keer naar zoiets toe ga dat mijn haar dan wel goed moet zotten. Ik ging nog maar even langs de kapper op het werk. Lekker makkelijk. Ik besloot in bed nog even naar Jinek te kijken, en ik bedacht me dat het zomaar kon gaan gebeuren dat ik daar over een tijdje ook zit. De onrust bleef aanhouden en ik kon de slaap niet pakken, lag alleen maar te draaien en te denken hoe het fout kon gaan. Uiteindelijk heb ik maar 2 uur liggen doezelen.

De ochtend van vertrek. De zorg verliep goed, ging goed op weg, maar toen de taxi dat hij aankwam, dacht ik: Daar ga ik. Zenuwachtig met buikpijn verliep de rit naar Hilversum. Dan kom je daar aan, de taxi zet je voor de deur af en dan begint het avontuur. Er kwam een vriendelijke jongen aanlopen die even doorgaf dat ze de deur openmaakte. Ik reed naar binnen en moest het gebouw even op me in laten werken. Een grote receptie, tafels, stoelen. Ik trok mijn jas uit en keek me ogen uit. De meneer aan de balie zei dat ik even in het café kon wachten. Ik reed verder naar het café en  ging wachten. Ondertussen kwamen er nog meer mensen en schoven we bij elkaar aan. Het wachten werd een stukje aangenamer. De meiden vertelde waar ze vandaan kwamen en dat ze best een eind gereisd hadden. De tijd vloog . voorbij en we werden uitgenodigd mee te gaan naar waar we de lunch kregen aangeboden. Dat deden we wel. We liepen weer een eindje en kwamen bij een gezellig restaurantje waar van alles klaarstond. Soep, broodjes, pizza en melk smoothie, dat soort dingen. We gingen zitten en aten gezellig. De groep werd tijdens het eten compleet gemaakt en zo raakte we met zijn alle gezellig aan de praat. Er was meteen een goede vibe.
Na het eten werden we opgehaald om naar boven te gaan. Daar was Rick om ons welkom te heten en uit te leggen wat de middag in ging houden.

Daarna was het zo dat we even op onze beurt moesten wachten, maar door weer met elkaar in gesprek te raken vloog het wachten weer voorbij. Ik werd geroepen om bij de visagie te gaan zitten. Natuurlijk deed ik dat. Ze deed van alles op mijn gezicht, want ja, dat hoort erbij. Naarmate de middag vorderde kwam mijn  lijf steeds meer tot rust en voelde ik me op me gemak. We hebben ook uitleg gehad over wat er allemaal op ons afkomt en hoe daarmee om te gaan. Maar eigenlijk kwam daaruit dat je de keuze zelf maakt. Je bent er zelf bij wat je naar buiten brengt.

Na de make-up mocht ik naar Sven Kokkelman. Hij ging me interviewen over waarom ik in de koffer zit en wat mijn boodschap is. Hij vond dat ik dat heel duidelijk en wel kon vertellen. Ik heb mijn passie in mijn werk verteld en dat ik het belangrijk vind om te laten zien en horen dat je met een beperking prima iets in de zorg kan doen