Ik weet heel goed dat de dood een onderdeel is van mijn werk. Ermee omgaan moet je echt leren. Ik kan wel zeggen dat ik dat inmiddels wel geleerd heb. De eerste keer zoiets mee maken is echt heel erg eng. Maar als ik dit werk wil kunnen uitvoeren hoort omgaan met de dood daar echt wel bij, vind ik. Kijken naar iemand die overleden was kon ik vroeger echt niet. Maar als ik dit werk wilde blijven doen vond ik dat i een manier moest zoeken om daar toch mee om te gaan.

Het werk wat ik doe is voor mij heel normaal. Voor de locatie waar ik werk is het ook gewoon, maar voor veel mensen is het werk wat ik doe heel bijzonder. Ergens begrijp ik dat wel, maar ik kan gewoon in de zorg werken omdat ik een beperking heb. De verzorging doe ik niet, want ja dat lukt niet. Maar de mensen verder door de dag heen begeleiden gaat me prima af. Inmiddels werk ik op Boswijk a.s. februari 8 jaar. Ik ken het huis inmiddels als mijn broekzak. De bewoners kennen me ook en de rolstoel wordt niet meer gezien. Zo wil je het hebben als je ergens werkt, dat de rolstoel er wel is, maar als die niet meer gezien wordt, dan zit je op de plek waar je hoort en die plek heb ik gevonden.

Lieve allemaal,