Soms is het leven met een beperking niet makkelijk. Ik wil graag een zelfgeschreven gedicht delen. Het gedicht laat je weten hoe ik naar de maatschappij kijk, als een persoon met een beperking. Het gedicht is ontstaan na een vervelende situatie. Dat is wel even goed om vooraf te melden. Verder ben ik vooral benieuwd wat het met jullie doet.
Ik heb een beperking,
dat is een heel ding.
Het wordt zo groot gemaakt,
en daardoor iedereen geraakt.
Ik vraag er ook niet om,
dus doe niet zo stom.
Respecteer elkaar zoals we zijn,
dat is pas fijn.
Kijk mij gewoon aan,
zie mij gewoon staan.
zeg niet: ik ken jou niet,
dat doet mij veel verdriet.
Ik ben niet anders dan jij,
maar voel me zeker niet vrij.
Ik word in een hoekje gepropt met alle anderen,
Ik kan daar in mijn eentje niets aan veranderen.
Ik moet ermee dealen,
met mijn 4 wielen.
Ik heb geen keus.
maar wil wel anders heus.
Laat die rotopmerkingen varen.
Laten we de lucht nu opklaren
Stop er gewoon mee
Dan kan ik met jou praten en zeggen NEE
Het vullen van de gaten die jij mij hebt gegeven
Dan kan ik jou misschien vergeven
Helaas is mijn gevoel in dit gedicht nog steeds wel de orde van de dag.
Er zijn nog altijd mensen die naar je kijken met een bijzondere blik.
Er zijn nog steeds mensen met vooroordelen in deze tijd, zelfs met deze rare tijd nog meer, is mijn gevoel.
Wat doet dit gedicht met jou? Laat het me weten. Als je het wil delen mag dat zeker.
Reactie plaatsen
Reacties