‘Ga met hem mee
in zijn eigen beleving,
vraag maar één ding tegelijk.
Creëer om hem heen
een vertrouwde omgeving,
geef van uw empathie blijk.
Ga met hem lopen,
ga met hem zingen,
hij reageert niet verbaal.
Om hem te begrijpen,
doe leuke dingen,
luister naar zijn lichaamstaal’.
Dat zijn adviezen
die ik heb gekregen,
om met zijn kwaal om te gaan.
Ik probeer met hem
mee te bewegen,
mee te gaan in zijn bestaan.
‘t Vreet energie,
’t beheerst heel mijn leven.
Het is eenrichtingsverkeer.
Ik wil hem zo graag
het beste nog geven,
maar soms weet ik het niet meer.
Want…..
Wie gaat met mij mee
in mijn beleving,
wie vraagt naar hoe het mij gaat?
Wie geeft me weer
een vertrouwde omgeving,
wie is daartoe nog in staat?
Wie doet met mij
nu nog leuke dingen,
wie geeft mijn leven weer doel?
Wie is bereid om
daarin door te dringen,
wie deelt en kent mijn gevoel?
© Hans Cieremans
Weer een heel mooi gedicht. Als ik eerlijk ben vind ik dat mensen met een partner met dementie juist ook nog een eigen leven mag hebben. Dat is heel belangrijk.Maar vaak gebeurt dat niet. Daarom is het heel belangrijk om er wel over te blijven praten. En heel af en toe toch een beetje afstand nemen.
Reactie plaatsen
Reacties