mantelzorgers

Mantelzorgers kunnen zichzelf uitputten in hun liefdevolle zorg. “Ik kan niet meer de zorg bieden.” Daarbij kan de omgeving ook een vernietigende rol spelen, zoals een mevrouw mij vertelde: “Mijn familie zei me glashard: ‘Je hebt haar gewoon weggestopt in dat verpleeghuis.’” Weinig herkenning van jouw rol als mantelzorger kan tot verregaande eenzaamheidsgevoelens leiden. Het daadwerkelijk laten verhuizen naar een verpleeghuis roept een veelheid aan gevoelens bij mantelzorgers op. Er is opluchting dat de dierbare nu in goede handen is. Schuldgevoelens, omdat jij vrij naar buiten kunt lopen en je dierbare ‘opgesloten’ achterblijft. Angst, om hoe het nu verder zal gaan in het verpleeghuis: kan de dierbare zijn of haar draai vinden? En ook twijfels, wanneer het goed gaat met de dierbare in het verpleeghuis: was de opname dan wel nodig geweest? Het lijden in een verpleeghuis beperkt zich echter niet tot de bewoners, maar betreft ook hun mantelzorgers. Zij kunnen lijden aan het zien van de achteruitgang van hun dierbare. De achteruitgang van hun naaste met dementie dwingt de mantelzorgers eigenlijk al tijdens het leven afscheid te nemen van de persoon zoals ze die hebben gekend. Dementie is daarom een rouwproces voor de mantelzorgers, terwijl hun dierbare nog leeft. Dat verwoordde een mantelzorger treffend: “Ik ben nog getrouwd, maar eigenlijk al weduwe